Ήταν μια προγραμματισμένη ανάβαση και μια υπόσχεση ν’ ανεβούμε φέτος Ιούνιο στο βουνό των θεών. Είμαστε η ομάδα του www.e-ecology.gr, μια μικρή ομάδα, που είχε παιδιά, γυναίκες, νέους στον Όλυμπο, παλιούς και έμπειρους ορειβάτες. Όλοι κι όλοι εφτά! Η Ελίνα, η Βαγγελιώ, η Λένα, ο Κωστής, Ο Μπάμπης, ο Στέφανος κι ο Δημήτρης.
Ό,τι και να γράψει κανείς για τον Όλυμπο θα είναι απλά μια επανάληψη, γιατί έχουν γραφεί τόσα πολλά, και από ειδικούς. Έχουν δημοσιευτεί βιβλία, χάρτες, φωτογραφικά άλμπουμ και αρκετές σελίδες στο internet. Παρά ταύτα όλοι οι ορειβάτες θεωρούν ιερή υποχρέωσή τους να ανέβουν στον Όλυμπο και να έχουν τη δική τους εμπειρία.
Από τις αρχές Ιούνη και μέχρι τέλους Οκτώβρη είναι ανοιχτά τα καταφύγια για να φιλοξενήσουν τους τυχερούς. Βέβαια όλο το χρόνο ανεβαίνουν κάποιοι, παρά τις δυσκολίες που εμπεριέχει το εγχείρημα τους χειμερινούς μήνες. Για να ανέβει κανείς από το Λιτόχωρο έχει δύο δυνατότητες. Μία από το μονοπάτι της Πετρόστρουγκας, που αρχίζει από τη Διασταύρωση, λίγο πιο πάνω από το Σταυρό και η άλλη από τα Πριόνια, 4 χιλιόμετρα από τη Διασταύρωση. Από την Πετρόστρουγκα ανεβαίνουμε κατευθείαν στο καταφύγιο «ΓΙΟΣΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ», που είναι σε υψόμετρο 2.694 μέτρα στο οροπέδιο των Μουσών, σε 5 περίπου ώρες. Ενώ από τα Πριόνια ανεβαίνουμε στο καταφύγιο του «ΣΠΗΛΙΟΣ ΑΓΑΠΗΤΟΣ» (Ζολώτα), υψόμετρο 2.100 μέτρα, σε 2,5 περίπου ώρες. Εμείς προτιμήσαμε ν’ ανεβούμε στου ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ από την Πετρόστρουγκα.
Τα Σαββατοκύριακα για τον Όλυμπο είναι μια γιορτή, ένα πανηγύρι. Σ’ όλα τα μονοπάτια συναντά κανείς ορειβάτες. Συναντήσαμε γκρουπ Συλλόγων, μικρές ομάδες, ακόμα και μεμονωμένους, ακόμα και αθλητές του Μαραθωνίου του Ολύμπου. Πολλοί είναι οι ξένοι, κατά το πλείστον Γερμανοί. Είδαμε ορειβάτες ν’ ανεβαίνουν από την Πετρόστρουγκα, από του Ζολώτα, στα Κάτω Ζωνάρια, στα Πάνω Ζωνάρια, στο Λούκι του Μύτικα για την κορυφή, ν’ ανεβαίνουν στο Στεφάνι, στο Σκολιό, στην Κακόσκλα, αναρριχητές να κρέμονται στα αναρριχητικά πεδία, άλλοι στα Καταφύγια χαρούμενοι να απολαμβάνουν την ομορφιά του Βουνού! ¶λλοι να έρχονται, άλλοι να φεύγουν.
Αυτή τη φορά προέκυψαν, όπως μάθαμε αργότερα, και τα εγκαίνια της νέας πτέρυγας του καταφυγίου του «ΣΠΗΛΙΟΣ ΑΓΑΠΗΤΟΣ», του Ζολώτα, κι ανέβηκαν πολλά στελέχη της Ομοσπονδίας Ορειβατικών Συλλόγων, επίσημοι και διάφοροι καλεσμένοι, όπως ο κ Ρήγας, 90άρης πια, που τον συναντήσαμε να κατεβαίνει μόνος του από του ΖΟΛΩΤΑ, με τόση διάθεση να μας πει για την Ευρωδρομία που είχε διοργανώσει πέρυσι η Ομοσπονδία, στην οργανωτική επιτροπή της οποίας ήταν επίτιμος πρόεδρος. Και με την κονκάρδα του Ε4 στο πέτο.
Εντύπωση μας έκαναν οι αναρριχητές, τουλάχιστον τρεις ομάδες, ανάμεσα σ’ αυτούς και ο 15χρονος από την Κατερίνη, ένα εξαιρετικό παιδί, με το πείσμα ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του.
Τι να πρωτοφέρει κανένας στο μυαλό. Το πρωινό «τάμα» στον Προφήτη Ηλία κάνοντας τη «γιόγκα» σου και αγναντεύοντας την ανατολή στο Θερμαϊκό; Τη δύση του ήλιου πάνω από τις βουνοκορφές του Βερμίου; Τα αγριοκάτσικα, που και φέτος από μακριά μπορέσαμε να τα απολαύσουμε, έστω και για λίγο; Τη μεγάλη ποικιλία των λουλουδιών με τα φανταχτερά χρώματα; Αυτά τα λουλακί λουλούδια, μα τι χρώμα κι αυτό! Κάθε λουλούδι και μια ξεχωριστή εικόνα.
Τόσες παραστάσεις, τόσες συγκινήσεις, τόσες ευκαιρίες για ανέβασμα της αδρεναλίνης και … γλυκιά κούραση, που αξίζει να την «απολαύσει» κανείς με το τσάι στα 2,694 μ στον ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ, ή με τον καφέ στον Ζολώτα, με θέα το Θρόνο του Δία, το Μύτικα και το Στεφάνι, το Μάτι του Διόνυσου και τα Καζάνια, τον Προφήτη Ηλία και το Σκολιό, τον ¶γιο Αντώνιο και τον Καλόγερο. Το Οροπέδιο των Μουσών! «πού είναι η μούσα που περίμενες; Δεν έρχονται σ’ όποιον κι όποιον! Μόνο σε αλαφροΐσκιωτους!»
Το βράδυ της Παρασκευής τακτοποιηθήκαμε στου «ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ». Στο καταφύγιο, που περιποιείται ο Δημήτρης Ζορμπάς, ο «ΑΓΩΓΙΑΤΗΣ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ», όπως γράφει στην κάρτα του, με τα 15 άλογά του…όλα ένα κι ένα
Την επόμενη μέρα χαλαρά πήραμε το δρόμο για την κορυφή. Πρέπει να έχεις τύχη να σου κάνει καλό καιρό για το Μύτικα. Ήμασταν τυχεροί πράγματι, και η ανάβαση από το Λούκι έγινε εύκολα, παρά το φόβο για βροχή, όπως έδειχναν τα σύννεφα από το βορρά. Στη συνέχεια αφού κάποιοι επέστρεψαν στο καταφύγιο, οι άλλοι συνεχίσαμε για το Σκολιό κάνοντας τη «δρασκελιά» στα ζωνάρια και αποφεύγοντας τον κύκλο από τη διασταύρωση, συναντώντας το μονοπάτι που ανεβαίνει από του Ζολώτα. Η ανάβαση στο Σκολιό είναι παιχνίδι, παρά το ότι είναι η δεύτερη κορυφή μετά το Μύτικα, με υψόμετρο 2.911 μ. Βέβαια κοιτάζαμε την Κακόσκαλα από μακριά! Είναι και αυτή μια πρόκληση για «μια εναλλακτική προσέγγιση» του Μύτικα για περισσότερη αδρεναλίνη. Την άλλη φορά…
Η επιστροφή έγινε την Κυριακή από τα Κάτω Ζωνάρια και το ΖΟΛΩΤΑ, ο οποίος ξεπροβόδιαζε την ηγεσία της Ομοσπονδίας και τους καλεσμένους.. Αποστολίδης – Ζολώτας, 1 ώρα περίπου, και Ζολώτας – Πριόνια 2 ώρες με χαλαρό κατέβασμα. Αφήσαμε τον Ενιπέα, όπως και τον ¶γιο Αντώνιο για άλλη φορά Δημήτρη, γιατί η ανομοιογενής ομάδα δεν το επέτρεπε, έτσι; Έχουμε μια δικαιολογία, άντε…Ίσως το Φθινόπωρο. Να απολαύσουμε τα κοκκινοκίτρινα χρώματα του δάσους της οξιάς και το βαθύ πράσινο του πεύκου και να ακούσουμε τα βήματά μας πάνω στα πεσμένα φρέσκα φύλλα στο Μονοπάτι της Σιωπής. “The path of sssssssss…”
Όμορφα, θαυμάσια! Τελικά πρέπει να μείνει το βουνό μακριά από τις ορέξεις ορισμένων για «ανάπτυξη» και να σταματήσει αυτό το αλόγιστο «ξεκοίλιασμα» της παρθένας φύσης. Ο Όλυμπος και η Αστράκα ακόμα αντιστέκονται. Ίσως είναι τα μόνα βουνά, που δεν έχουν αυτοκινητόδρομους μέχρι τα καταφύγια. Η ασφαλτόστρωση του δρόμου μέχρι τον ¶γιο Διονύσιο, που έγινε, ήταν λάθος! Πρέπει να σταματήσει εκεί, και να μη συνεχίσει στα Πριόνια.
Στέφανος Σταμέλλος