Προπόνηση στην Οίτη! Υπάτη – Ζαπαντόλακα κι επιστροφή
Προπόνηση στην Οίτη! Ανάβαση από Υπάτη στο μονοπάτι για το Καταφύγιο, στην Περδικόβρυση, αριστερά στο Ρουφιά και από κει στη Ζαπαντόλακα. Επιστροφή από το Μονοπάτι των Σαρακατσάνων [http://kpe-stylidas.blogspot.com/2013/11/blog-post.html] μέχρι την Αμαλιόλακα και στη συνέχεια στο μονοπάτι του Καταφυγίου για την Υπάτη. Συνολική απόσταση 21 χιλιόμετρα.
Aργησα να ξεκινήσω. Είμαι και λίγο χασομέρης τελευταία. Έφυγα από την Πλατεία της Υπάτης στις 10.30 το πρωί έχοντας στο μυαλό τον ειδικό σκοπό της επίσκεψης στην Ζαπαντόλακα, και τους χρόνους, γιατί το απόγευμα ο καιρός έδινε βροχές. Η πρώτη ευχάριστη συνάντηση ήταν τα τρία παιδιά, δύο αγόρια και ένα κορίτσι, που ο στόχος τους ήταν να κατασκηνώσουν στο Καταφύγιο. Τους βρήκα στην επιστροφή στο Ροδοκάλο. Μετάνιωσαν και προτίμησαν κάτι πιο ήπιο για κατασκήνωση χαμηλά.
Μαζί τους ήταν και τα δύο σκυλιά της Υπάτης που ακολουθούν τους δρομείς. Με μένα τελικά ήρθε ο μικρός ασπρούλης. Φαίνεται το έπαιξαν κορώνα γράμματα με τον άλλο τον μεγάλο, και έπεσε η κοντή σ¶ αυτόν. Φοβερός ο ασπρούλης. Υπηρεσιακός στο καθήκον του, φιλικός σε όλη τη διαδρομή, πότε μπρος και πότε πίσω, δεν σταματούσε καθόλου. Δεν είχα πώς να τον ευχαριστήσω.
Από το ξεκίνημα σχεδόν μέχρι πάνω από το Ροδοκάλο με συνόδευε το μεθυστικό άρωμα των σπάρτων με το εντυπωσιακό κίτρινο χρώμα τους, που έδενε θαυμάσια με το βαθύ πράσινο των ελάτων και τις κοντές ανάσες μου με τον ιδρώτα να τρέχει. Αυτή η διαδρομή είναι ξεχωριστή και για τις βρύσες της. Στο 5ο περίπου χιλιόμετρο είναι η Αμαλιόβρυση, λίγο πριν την Αμαλιόλακα και στο 6,5ο χιλ η Περδικόβρυση με πλούσιο παγωμένο νερό. Πολλές φορές με ξάφνιασε η δροσερή φωνή του δρυοκολάπτη, που κάνει ιδιαίτερη την παρουσία του στην Οίτη.
Ο Ρουφιάς είναι μια εντυπωσιακή πηγή, μια από τις σημαντικότερες του βουνού. Τα νερά του κατεβαίνουν στο φαράγγι του Καμαριώτη για να τα πάρει ο Σπερχειός. Παλιά από κει ξεκινούσε το υδραγωγείο για να καταλήξει μέσω της Καρίτσας στις Μεξιάτες για άρδευση και ύδρευση. Τα ίχνη του υπάρχουν ακόμα. Ο δασικός δρόμος σταματάει 300 μέτρα περίπου πριν το Ρουφιά, γιατί έχουν επικρατήσει και επιβληθεί πια οι βράχοι και οι κροκάλες στο ρέμα. Ακολουθώντας στη συνέχεια τον παμπάλαιο δασικό δρόμο με δυσκολία, φτάνεις λίγο πριν την Ζαπαντόλακα. Από κει συνεχίζει το μονοπάτι που κατεβαίνει στην Καρίτσα και Λουτρά Υπάτης ή Μεξιάτες.
Η Ζαπαντόλακα είναι μια από τις δύο πιο γνωστές «λάκες» της Οίτης, μαζί με την Αμαλιόλακα, πανέμορφες και με ιδιαίτερη βλάστηση. Στην επιστροφή είπα να δω ένα τμήμα του Μονοπατιού των Σαρακατσάνων, που συντηρήθηκε και σημάνθηκε από το πρόγραμμα Life Οίτης – Καλλιδρόμου. Το συναντάμε λίγο πριν το Ρουφιά όπως πάμε από Περδικόβρυση. Ακολούθησα την όμορφη διαδρομή και κατέβηκα άνετα στην Αμαλιόλακα.
Λίγο έλειψε να έχω επεισόδιο με το φίδι, λίγο πάνω από το Ροδοκάλο. Ατάραχο δεν φοβήθηκε που το πόδι μου σχεδόν το άγγιξε… Μάλλον για οχιά μου φάνηκε. Δεν σταμάτησα να μην το ενοχλήσω περισσότερο. Ήταν άλλωστε αργά το μεσημέρι.
Στο μυαλό φυτρώνουν διάφορες σκέψεις όσο τρέχει κανείς. Μια απ¶ αυτές είναι το με ποια επιχειρήματα να δικαιολογήσω σε όσους ακούνε ότι αυτό το πράγμα μου αρέσει, ότι για μένα αυτό είναι μια ευχάριστη ταλαιπωρία. Και σκεφτόμουνα δύο απλές ειλικρινείς απαντήσεις. Ότι η άθληση στο βουνό δυναμώνει τους μυς και το μυαλό και ότι χαρίζει ευεξία και ζωντάνια. Πράγματι λένε ότι κατά τη διάρκεια της σωματικής άσκησης ο εγκέφαλος απελευθερώνει ενδορφίνες, μια μορφή φυσικού ναρκωτικού που επιδρά θετικά στη διάθεση και την τόνωση του πνεύματος.
Συμφωνείτε;