Ο Ταύγετος είναι εντυπωσιακό βουνό που δεσπόζει στο νότιο τμήμα της Πελοποννήσου ανάμεσα στη Σπάρτη και την Καλαμάτα. Από την κορυφές του θαυμάζει κανείς το κάμπο και την Κοιλάδα του Ευρώτα, την πόλη της Σπάρτης, τις ακτές της ανατολικής Πελοποννήσου προς το Αιγαίο και του Μεσηνιακού Κόλπου προς τα νότια. Η ψηλότερή του κορυφή είναι ο Προφήτης Ηλίας με 2.404 μέτρα, που έχει σχήμα πυραμίδας. Λένε ότι την ώρα της ανατολής η προβολή του είναι ιδιαίτερη εντυπωσιακή, γιατί με τη σκιά του σχηματίζεται μέχρι τη θάλασσα του Μεσηνιακού Κόλπου πυραμίδα στο σχήμα του βουνού. Γι’ αυτό, αυτοί που ξέρουν, προτιμούν να βρεθούν στην κορυφή για να θαυμάσουν αυτή την ώρα της ανατολής την πυραμιδένια σκιά, είτε ανεβαίνοντας νύχτα, όπως έκαναν αρκετοί ορειβάτες από τον Ορειβατικό Σύλλογο της Σπάρτης, είτε διανυκτερεύοντας στην κορυφή, όπως έκαναν οι τρεις φίλοι από τη Λαμία, αψηφώντας βέβαια το κρύο, τον αέρα και την πιθανότητα κακοκαιρίας.
Από την Σπάρτη ανεβαίνουμε στη Βρύση Μαγγανάρη, μια όμορφη περιοχή με βρύσες και χώρο διαμορφωμένο για υποδοχή και αναψυχή. Ο Ταύγετος «πιάνει» απότομα ύψος, γι’ αυτό και οι αυτοκινητόδρομοι έχουν πολλές και απότομες στροφές. Δύσκολες κλειστές στροφές, ιδιαίτερα για τα λεωφορεία. Έχει πολύ καλή και πυκνή ορειβατική σήμανση, έως υπερβολική, κατά την άποψη ορισμένων. Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ορειβατικών Συλλόγων έκανε πολύ καλή δουλειά αξιοποιώντας πιθανόν τα κονδύλια γι΄ αυτό το σκοπό. Είναι αδύνατο να χαθεί κανείς με τέτοια σήμανση, ακόμα και στις πιο δύσκολες καιρικές συνθήκες. Οφείλουμε όμως να επισημάνουμε ότι ο τρόπος που κάρφωσαν τα μεταλλικά σήματα στα δέντρα, ιδιαίτερα στα μικρά, δείχνει έλλειψη σεβασμού. Θα μπορούσαν να αποφύγουν αυτό το «σταύρωμα» κάνοντας μια άλλη επιλογή, ίσως στα μεγαλύτερα δέντρα και όχι τα τόσο μικρά
Από την Πηγή Μαγγανάρη εγκαταλείπουμε το λεωφορείο, που μας μετέφερε, κι ανηφορίζουμε 22 ορειβάτες του Ορειβατικού Συλλόγου Λαμίας (και του e-ecology…) κουβαλώντας οι περισσότεροι όλη μας την υποδομή για διανυκτέρευση. Σκηνές, υπνόσακους, φαγητά, νερό, ρούχα, φωτογραφικές μηχανές κι ό,τι άλλο μπορεί να θεωρηθεί απαραίτητο για το βουνό. Ορισμένοι στην πρώτη στροφή του αυτοκινητόδρομου προτιμούν να δώσουν τις αποσκευές τους στο τζιπ, που προσφέρθηκε γι΄ αυτό. Κάποιοι από μας αρνήθηκαν. Η άποψή μας είναι συγκεκριμένη. Αρνούμαστε την εύκολη πρόσβαση και τη χρήση του αυτοκινήτου στα βουνά, αρνούμαστε την κατασκευή αυτοκινητοδρόμων σε κάθε κορυφή και το σακάτεμα των παρθένων δασικών μας οικοσυστημάτων στο όνομα τέτοιων επιλογών. Όπως, να κάνουμε τη ζωή μας πιο εύκολη. Όχι. Πάμε στο βουνό, μαζί με όλα τα άλλα, να αλλάξουμε και συμπεριφορά, νοοτροπία, συνήθειες. Θέλουμε να δοκιμάσουμε τις αντοχές μας και τις δυνάμεις μας, να πάρουμε τα ρίσκα μας, να πετύχουμε και το ακατόρθωτο! Να δράσουμε σ’ ένα περιβάλλον με σεβασμό σ’ αυτά που η φύση προσφέρει απλόχερα: την ηρεμία, την απόλυτη ησυχία, την ομορφιά, τη δυνατότητα να ονειρευτείς.
Στη διαδρομή μέχρι το καταφύγιο βρίσκουμε δύο βρύσες, μια σχετικά χαμηλά και μία κοντά στο καταφύγιο, τη βρύση «Βαρβάρα». Η χλωρίδα του βουνού είναι εντυπωσιακή. Ιδιαίτερα μας έμεινε το τσάι, η ρίγανη, οι μέντες, πολλά βότανα άγνωστα για μας, σπάνιες μυρωδιές, τα πεύκα και τα έλατα ανακατεμένα, πολλά μικρά πεύκα, που δείχνει τη ζωντάνια του δάσους, και στα ψηλότερα σημεία τα ρόμπολα
Μετά από δύο περίπου ώρες συνεχή πορεία μέσα στο δάσος φθάσαμε στο καταφύγιο, στα 1550 μέτρα. Το καταφύγιο ήταν κλειστό και στήσαμε τις σκηνές κοντά του. Από κει κάναμε και την απογευματινή μικρή πορεία προς τη Σωτηρίτσα (20 λεπτά) και τους Πενταυλούς (συνολικά 50 λεπτά να πας κι άλλα τόσα να γυρίσεις) Η Σωρηρίτσα είναι μια βρύση σ’ ένα πολύ όμορφο μέρος. Στους Πενταυλούς το νερό βγαίνει με δύναμη μέσα από το βράχο από διάφορα σημεία. Κοντά στις πηγές κατεβαίνει η σιδερένια σκάλα με τα 72 σκαλοπάτια, η οποία κατασκευάστηκε σχετικά πρόσφατα. Αξίζει να κάνει κανείς ένα περίπατο έως εκεί, είναι μια διαδρομή ξεκούραστη.
Ξυπνήσαμε στις πέντε το πρωί και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε στις 6 παρά 20’. Το μονοπάτι είναι έχει πολύ καλή σήμανση και κάνει τραβέρσα άνετη. Το ανέβασμα κυλάει εύκολα. Μπορεί κανείς να κάνει και το κάθετο ανέβασμα από την κόψη αριστερά, με λίγη προσοχή. Σε μισή ώρα περίπου απολαύσαμε την ανατολή του ήλιου που έβγαινε αργά από τη θάλασσα. Αφού περάσαμε και τις «πόρτες», όπου ο αέρας ήταν αρκετά δυνατός, κάναμε το τελικό ανέβασμα στην «πυραμίδα» και σε συνολικό χρόνο δύο (2) ώρες από το καταφύγιο φθάσαμε στην κορυφή του Προφήτη Ηλία. Λίγα μέτρα πριν την κορυφή συναντήσαμε μια σκοτεινή τρύπα – βάραθρο, που αμέσως το μυαλό μας πήγε στην εξαφάνιση του καθηγητή Λιαντίνη. Αλλά η απάντηση από τους «γνώστες» ήταν ότι ερευνήθηκε από σπηλαιολόγους… Η ξέσκεπη εκκλησία με τα πέτρινα κτίρια ολόγυρα μας προστάτεψαν από τον αέρα. Από κει περιπλανήθηκε το μάτι προς όλες τις κατευθύνσεις ψάχνοντας να βρει την Καλαμάτα, τις ακτές της Κορώνης και της Μεθώνης, το Γύθειο και τη Μάνη, τα ανατολικά παράλια, τη Σπάρτη και τα άλλα βουνά της Πελοποννήσου προς την Αρκαδία και την Μεσσηνία
Η επιστροφή – κατέβασμα είναι πολύ εύκολη. Το μεσημέρι πήραμε το δρόμο της επιστροφής από το καταφύγιο ακολουθώντας το Ε4 βορειοδυτικά, αμέσως μετά τη βρύση της Βαρβάρας, για το χωριό Αναβρυτή, όπου κατασκηνώσαμε το βράδυ και μας περίμενε το λεωφορείο με τους «τουρίστες» της παρέας. Η διαδρομή καταφύγιο – Αναβρυτή είναι περίπου 5 ώρες (δίνουν 4 & 45’), ανάλογα με το φορτίο, που κουβαλάει κανένας… Είναι όμορφη και θεωρείται η χαμηλή διαδρομή της διάσχισης του Πενταδάκτυλου. Συναντήσαμε αρκετές βρύσες με τελευταία αυτή στα Λακκώματα, μία ώρα πριν το χωριό. Το τελευταίο κομμάτι πριν το χωριό το μονοπάτι ήταν γεμάτα αγκάθια σε σημείο αγανάκτησης…
Κατασκηνώσαμε στο προαύλιο του Δημοτικού Σχολείου. Η Αναβρυτή έχει πλούσια παράδοση. Μέχρι την Κατοχή διατηρούσε βυρσοδεψία, νερόμυλους, μαντάνια και άλλες βιοτεχνίες έχοντας 3.000 κατοίκους. Σήμερα, το χειμώνα δεν έχει πάνω από 50 κατοίκους ενώ το καλοκαίρι και ιδιαίτερα τα Σαββατοκύριακα έχει αρκετό κόσμο. Έχει ξενώνα, λαογραφικό μουσείο, ταβέρνες και καφενεία. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του χωριού, που το μαρτυράει άλλωστε και το όνομά του, είναι τα πολλά νερά και οι πηγές. Ο δρόμος προς τη Σπάρτη είναι δύσκολος για τα μεγάλα λεωφορεία με κλειστές απότομες στροφές πάνω στο βράχο.
Έγινε πρόταση να κατέβουμε με τα πόδια ως το Μυστρά, διαδρομή 4 περίπου ώρες, αλλά δεν υπήρξε ανταπόκριση. Όταν το γκρουπ είναι μικτό, υπάρχουν πάντα δυσκολίες. Όπως και η πρόταση να ακολουθήσουμε το λιθόστρωτο μονοπάτι από το Μυστρά ως την Σπάρτη, 1,5 περίπου ώρα, που ήταν στο πρόγραμμα, κι αυτό δεν έγινε δυνατό. Είναι γεγονός ότι η εποχή, λόγω ζέστης, δεν είναι και η καλύτερη να κάνει κανείς μεγάλες διαδρομές το καταμεσήμερο….
Έμεινε η υπόσχεση για τη διάσχιση του Πενταδάκτυλου, της κορυφογραμμής του Ταυγέτου, κάποια άλλη φορά, όχι απαραίτητα καλοκαίρι…
ενδιαφέρουσα σύνδεση
http://www.mani.org.gr/taigetos/index.htm
Στέφανος Σταμέλλος