Βαρδούσια: Κοπρισιές – Κόρακας (2495 μ)
Πολλές φορές στο βουνό «ξεφεύγεις» λίγο. Και «χάνεσαι». Όχι αυτό που νομίζει κανείς, να χαθείς πραγματικά. Απλά χάνεις την επαφή με την πραγματικότητα. Γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Αλλωστε είναι αυτό που επιδιώκουμε οι ορειβάτες. Το λέμε εκτόνωση, διαφυγή, λίγο επιστροφή στο παρελθόν, λίγο απ’ όλα. Αν προσπαθήσεις να μη γίνει αυτό, μη και δεν σε πουν σοβαρό, μην παρεξηγηθείς κλπ, έχεις χάσει Αλλά, να λες, «να μπορούσα να γίνω τώρα ένα λουλούδι, ένα απ’ αυτά με τα μοβ, τα κίτρινα, τα μπλε χρώματα»… δεν είναι υπερβολή; Κι όμως! Αυτό νοιώθεις. Τι είναι η ζωή. Μια άνοιξη είναι! Αντε κι ένα καλοκαίρι. Εμείς είμαστε στην Ανοιξη!
Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, έτσι νοιώθαμε περπατώντας και ανεβαίνοντας στα Βαρδούσια μια τόσο όμορφη μέρα, παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις για βροχή και καταιγίδες. Είμαστε η μικρή και ευέλικτη ομάδα του e-ecology (Σταματόπουλος, Σταμέλλος, Δημόπουλος, Ελένη και Κώστας Πετροπούλου). Ο Μπάμπης μας υποσχέθηκε ότι θα φροντίσει να μη βρέξει. Και πράγματι, ο άνθρωπος έκανε ό,τι μπορούσε, δεν έβρεξε. Λέει ότι, όταν αυτός αποφασίσει να βγει στο βουνό, δεν πρόκειται να βρέξει. Γι΄ αυτό έχει αραιώσει τελευταία την ορειβασία…
Κατασκηνώσαμε το Σάββατο το απόγευμα στον Προφήτη Ηλία, πάνω από τον Αθανάσιο Διάκο με σκηνές. Αφού κάναμε τη χαλαρή μας πορεία για να ξεμουδιάσουμε, ακολουθήσαμε το βραδινό πρόγραμμα, που είχε σχετικό τσιμπούσι με λίγο κρασί, συζήτηση και καλαμπούρι γύρω από τη φωτιά, με ωραίες ροκ μπαλάντες, επιλογές του Κωστή.
Αρκετά μας απασχόλησε το γατάκι της Λένας, που κατάφερε να έρθει στο βουνό μαζί μας ως λαθρεπιβάτης κάτω από το αυτοκίνητο ανάμεσα στο ημιαξόνιο. Από τον Αγιο Κωνσταντίνο χωρίς να πάθει τίποτα. Ύστερα σου λένε "είναι γάτα".
Το πρωί μας ξύπνησε το λάλημα του κούκου και όλων των πουλιών της φύσης. (Ο Μπάμπης τον κούκο τον είπε Γκιώνη. θέλει μαθήματα πατριδογνωσίας ο άνθρωπος!) Η απόσταση από το ρέμα είναι σχετικά μικρή και ο θόρυβος από το νερό σε νανουρίζει. Είναι το κεφαλόβρυσο που ξεπηδάει από το βράχο. Το νερό, όπως κατεβαίνει από το βουνό, σε κάποιο σημείο χάνεται και βγαίνει ξανά μετά τα 500 περίπου μέτρα με έναν εντυπωσιακό τρόπο και συνεχίζει το κατέβασμά του για τον Μόρνο.
Είναι η εποχή που τα πρόβατα ανεβαίνουν στο βουνό. Πέρασαν δίπλα μας δύο πολυάριθμα κοπάδια, ενώ ακολουθούσαν οι βοσκοί με τα συμπράγκαλά τους να πάνε να ζωντανέψουν τις στάνες επάνω στα λιβάδια.
Ξεκινήσαμε το πρωί στις 8,30 ακολουθώντας το Ε4, προς τα καταφύγια. Στο ύψος που είναι το μνήμα του σκοτωμένου κυνηγού, στρίβουμε αριστερά, νοτιοδυτικά ψάχνοντας το μονοπάτι, που σύμφωνα με το χάρτη, είναι η διαδρομή «Κοπρισιές – Κόρακας». Περνάμε την πέτρινη στρούγκα και συνεχίζουμε μέσα στο «χαλιά» ακολουθώντας τα εμφανή μονοπάτια των ζώων. Ανεβαίνουμε σχετικά εύκολα στο πρώτο οροπέδιο. Η εικόνα είναι εκπληκτική. Έχουμε μπροστά μας το βραχώδες ανάγλυφο, είναι το «Πλάι του Γκιώνη» δεξιά, που καταλήγει στην απότομη κορυφή, αριστερά τα χαμηλότερα βράχια και στο βάθος η κορυφή του Κόρακα. Τα λουλούδια με το χιόνι, τα νερά και τα βράχια δένουν σε μια τελειότητα.
Συνεχίζουμε αριστερά και συναντάμε τον «άμπλα», που αυτή την εποχή έχει πολύ νερό. Είναι αυτό, που κατεβαίνοντας σχηματίζει τους εντυπωσιακούς καταρράκτες.
Συναντάμε την πρώτη δύσκολη παγωμένη χιονούρα. Κάνουμε τα εύκολα δύσκολα προσπαθώντας να ανεβούμε μέσα από το χιόνι με μεγάλη κλίση, ρίχνουμε την ψιλοαναρίχησή μας, γιατί το πέρασμα είναι κάτω από το χιόνι, και ανεβαίνουμε στο δεύτερο οροπέδιο. Εδώ το χιόνι είναι περισσότερο, αλλά εύκολο. Διασχίζοντας το χιόνι μέσα στο λούκι, ανεβαίνουμε κάνοντας το τελευταίο δύσκολο κομμάτι με αρκετή κλίση. Μπροστά μας και αριστερά είναι η κορυφή του Κόρακα και δεξιά το Πλάι του Γκιώνη.
Βγαίνουμε στο Μέγα Κάμπο και χωρίς να το πολυκαταλάβουμε είμαστε κάτω από τον Κόρακα συναντώντας το μονοπάτι, που έρχεται από τις Πόρτες. Φθάσαμε στην κορυφή σε 3,30 ώρες. Είναι μια θαυμάσια μέρα και η θέα από την κορυφή του Κόρακα μας αποζημιώνει.
Το κατέβασμα γίνεται από την ίδια διαδρομή. Δύσκολο, ξεδύσκολο δεν είναι για "λάιτ" ορειβάτες. Δεν υπαινίσσομαι τίποτα, αλλά κάποιοι ήταν όλο γκρίνια. Μάλλον προτιμούν τίποτα δασικούς δρόμους. Παρά ταύτα τους καταλαβαίνω, αλλά ταυτόχρονα τους έχω ανάγκη, γιατί αν δεν συμβιβαστείς και με τέτοιες καταστάσεις, μένεις μόνος σου. Και μόνος σου δεν μπορείς να ανεβαίνεις στο βουνό. Εξομολογούμαι… Είναι και καλά παιδιά…
Η επιστροφή στη Λαμία ήταν παραγωγική, γιατί, με ανταλλαγή σκέψεων, ιδεών και εποικοδομητική συζήτηση, αποφασίσαμε να προωθήσουμε την άτυπη συγκρότηση της Ορειβατικής Λέσχης Λαμίας. Περισσότερα δεν λέμε, αλλά πολύ σύντομα θα έχουμε εξελίξεις…
Συνολική διάρκεια 6 ώρες (3,30 ανάβαση, 2,30 κατάβαση)
Επόμενο ραντεβού στα Αγραφα, Σαββατοκύριακο 7 και 8 Ιουνίου
Στέφανος Σταμέλλος