Η ομάδα του e-ecology.gr (Δημήτρης, Αλέκα, Ελίνα, Μπάμπης Θώμη, Στέφανος Βάσω, Κωστής, Λένα, Κώστας, Λίλη, Νιόβη και ο Ιάσονας ο μικρότερος της παρέας, η Μαρίνα με το Λάμπρο, που προτίμησαν να κάνουν τη Σκάλα του Βραδέτου. Σύνολο δεκαπέντε <15>), αυτή τη φορά ενισχυμένη, χαρήκαμε το 3ήμερο 26, 27 και 28 Οκτωβρίου στο Κεντρικό Ζαγόρι, με έναν θαυμάσιο καιρό για την εποχή.
Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ
Δεκαενιά χιλιόμετρα μετά τα Γιάννενα στρίβουμε δεξιά, περνάμε το μνημείο της Γυναίκας της Πίνδου, αφήνουμε τους Ασπραγγέλους με το τελευταίο βενζινάδικο και συναντάμε τη διασταύρωση με την ταμπέλα προς «Καπέσοβο, Τσεπέλοβο, Σκαμνέλι, Ηλιοχώρι, Λάιστα, Βρυσοχώρι». Συναντάμε την αρχή του Φαραγγιού του Βίκου με τα θαυμάσιο πέτρινο γεφύρι «του Κόκκορη» δεξιά πάνω στο δρόμο. Αμέσως μετά το μικρό Καπέσοβο, 500 μέτρα περίπου από το χωριό, είναι η αρχή της Σκάλας του Βραδέτου, μια εντυπωσιακή πορεία μιας ώρα περίπου με σκαλοπάτια, που οδηγούν στο χωριό Βραδέτο. Περνάμε το Τσεπέλοβο, πρωτεύουσα του Δήμου της περιοχής, το Σκαμνέλι και μπαίνουμε σ’ ένα από τα ομορφότερα πευκοδάση της χώρας μας. Στη συνέχεια περνάμε το μικρό οικισμό του Γυφτόκαμπου, με τη Σαρακατσάνικη Στάνη, και το Ηλιοχώρι.
ΤΟ ΒΡΥΣΟΧΩΡΙ
Φθάσαμε στο Βρυσοχώρι (72 περίπου χιλιόμετρα από τα Γιάννενα) αργά το απόγευμα μετά από ένα ταξίδι 7 περίπου ωρών Αμέσως κατεβήκαμε στον Αώο «για ζέσταμα», 5 χιλιόμετρα από το χωριό, και θαυμάσαμε το μικρό πέτρινο γεφύρι κάτω ακριβώς από το Παλιοσέλι. Το Παλιοσέλι, στις πλαγιές του Σμόλικα, συνδέεται με το Βρυσοχώρι με χωμάτινο δρόμο 10 χιλιομέτρων περίπου. Από κει συνεχίζει η άσφαλτος προς το δρόμο Κόνιτσας – Γρεβενών – Κοζάνης
Το Βρυσοχώρι είναι μέσα στο πράσινο γιατί έχει πολλά νερά και πολλές βρύσες, από κει άλλωστε και το όνομά του, το τελευταίο χωριό του ασφαλτοστρωμένου δρόμου. Ανήκει στο Κεντρικό Ζαγόρι, στη δεύτερη οικιστική ζώνη που επιτρέπονται οι κεραμοσκεπές. Έχει αρκετά καλντερίμια και ορισμένα παλιά πέτρινα σπίτια. Δεν έχει αυτό που συναντάμε στα άλλα Ζαγόρια, το «όλο πέτρα». Να λάβουμε υπόψη ότι το χωριό κάηκε τρεις φορές: δύο από τους Γερμανούς (στις 18 Οκτώβρη 1943 και τον Ιούλιο του 1944) και μία στη διάρκεια του Εμφυλίου. Στις αρχές του αιώνα έφτασε να έχει μέχρι 1800 κατοίκους. Όλες οι εκτάσεις γύρω από το χωριό, που σήμερα είναι κατάφυτες, ήταν καλλιεργούμενες εξυπηρετώντας την κλειστή οικονομία της εποχής, ιδιοπαραγωγή για ιδιοκατανάλωση Σήμερα έχει 100 περίπου μόνιμους κατοίκους, σχεδόν όλους ηλικιωμένους, φιλόξενοι και εντυπωσιακά ζεστοί απέναντί μας Παράγει λίγα φασόλια, γίγαντες και καρύδια Έχει δύο μικρά πανδοχεία και μια ταβέρνα – καφενείο. Είναι από τα πιο όμορφα χωριά γιατί έχει αυτό τον πλούτο του νερού.
Η ΑΝΑΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΤΣΟΥΚΑ ΡΟΣΣΑ
Την άλλη μέρα φεύγουμε στις 8 ακριβώς με στόχο την κορυφή της Τσούκα Ρόσσα. Ζητάμε, αστειευόμενοι, από την ηλικιωμένη κυρία του χωριού να μας ακολουθήσει Κι αυτή με το μοναδικό αφοπλιστικό της χιούμορ μας απαντάει: «Τα’ χω γυρίσει εγώ αυτά όλα, αλλά τώρα έχουν ψηλώσει τα βουνά για μας παιδάκι’μ!»
Το μονοπάτι ξεκινάει μέσα από το χωριό και είναι σηματοδοτημένο. Φεύγουμε από το κέντρο και κατεβαίνουμε στο ρέμα, που κατεβάζει βουίζοντας αρκετό νερό. Περνάμε την πλακόστρωτη πλατεία, δίπλα στο ρέμα, και φθάνουμε στο μικρό εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής. Αρχίζουμε και ανεβαίνουμε μέσα σε μια πλούσια βλάστηση με πεύκα, οξιές, και σχίνα, ρέματα με πολλά νερά και καταρράκτες, συναντάμε τον δασικό δρόμο και συνεχίζουμε δυτικά – δεξιά(προσοχή, έχει ένα λάθος σημάδι σε παλιό δρόμο ίσως) αφήνουμε στα πεντακόσια μέτρα περίπου το δασικό δρόμο και φεύγουμε αριστερά και ελαφρά πάνω. Ανεβαινοκατεβαίνοντας συνεχώς και περνώντας μικρά φαράγγια με νερά, φθάνουμε στη Νεραιδόβρυση της οποίας το νερό βγαίνει από το βράχο σε μια κατηφόρα. Συνεχίζουμε μέσα στα πεύκα και παίρνουμε ξαφνικά μια αρκετά απότομη ανηφόρα μέσα στις οξιές. Το τοπίο μοιάζει πολύ με τον Όλυμπο.
Κάθετα πια και αγκομαχώντας φθάνουμε σε τρεις (3) συνολικά ώρες στη Λούτσα του Κάτσανου, ένα οροπέδιο με μια μικρή λίμνη, όπου και το μνήμα της Νικιτίδου, της ορειβάτισσας της Ορειβατικής Λέσχης Θεσ/νίκης, που σκοτώθηκε το Μάιο του 1999 Ευτυχώς για ορισμένους (ονόματα δεν λέμε) που τις ανηφόρες διαδέχονται οι κατηφόρες, διαφορετικά δεν θα ανέβαιναν ποτέ. Ανεβαίνουν, γνωρίζοντας ότι η επιστροφή είναι σχετικά εύκολη!
Στη Λούτσα του Κάτσανου η σήμανση, τουλάχιστον γι’ αυτούς που ανεβαίνουν από το Βρυσοχώρι, είναι ελλειπέστατη. Μόνο «προς Κόνιτσα» και καμιά αναφορά «για Τσούκα Ρόσσα» ή το «Πέρασμα του Καρτερού», ή «προς Αστράκα».Ευτυχώς που συναντήσαμε τους φίλους από τον Ορειβατικό της Ελευσίνας, οι οποίοι έρχονταν από την Αστράκα και κατευθύνονταν για τη Μονή Στομίου και την Κόνιτσα μέσα από το Σάδι της Μύγας. Είχαν διανυκτερεύσει σε σκηνές έξω από το Καταφύγιο της Αστράκας, είχαν ήδη κάνει 4 ώρες περίπου και ήθελαν ακόμη άλλες 5 τουλάχιστον. Διαπιστώνουμε ότι η σήμανση έγινε από την Αστράκα προς το Βρυσοχώρι και την Τσούκα Ρόσσα και είναι επόμενο να μην διακρίνονται, όπως θα θέλαμε, τα σημάδια. Η διάσχιση Βρυσοχώρι – Αστράκα – Γκαμήλα και επιστροφή από το Σάδι της Μύγας είναι πολύ δύσκολο να γίνει μονομερής χωρίς διανυκτέρευση. Θέλει καλή ομάδα και πολύ πρωί, γιατί νυχτώνει νωρίς αυτή την εποχή. Επίσης είναι φανερό ότι είναι καλύτερα να γίνει από κει προς Βρυσοχώρι, γιατί γλιτώνεις την απότομη ανηφόρα στην αρχή
Συνεχίζουμε νοτιοανατολικά (αριστερά) βγαίνοντας από το οροπέδιο και ανεβαίνοντας μέσα στο λούκι, συνεχίζουμε διαρκώς μέσα στο λούκι, περνάμε την εγκαταλειμμένη στάνη ανεβαίνοντας διαρκώς και φθάνουμε στο οροπέδιο κάτω από το δυτικό μέρος της Τσούκα Ρόσσα, με τις καταβόθρες και τα βαθουλώματα. Από κει η κορυφή είναι αρκετά κοντά και θέλει προσοχή γιατί είναι απότομη Ο χρόνος για ανέβασμα 5 ώρες και επιστροφή 3, σύνολο 8 ώρες, με καλές προϋποθέσεις
Συναντήσαμε την ομάδα του Ορειβατικού Συλλόγου Καλαμάτας, που κατέβαινε από τα «Λημέρια των Κλεφτών» ερχόμενοι από την Αστράκα και πηγαίνοντας για το Σκαμνέλι. Όπως μας είπαν την άλλη μέρα, που τους συναντήσαμε στο Τσεπέλοβο, διανυκτέρευσαν εκεί, κάτω από την Τσούκα Ρόσσα.
Ο κατάλληλος καιρός βοήθησε αυτό το 3ήμερο πολλούς ορειβάτες να κάνουν τις διαδρομές της Γκαμήλας τέμνοντάς την οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως. Από την Αστράκα προς Τσεπέλοβο, από Αστράκα προς Λούτσα Κάτσανου και επιστροφή στην Κόνιτσα από το Σάδι της Μύγας, από Αστράκα προς Σκαμνέλι, Από Βρυσοχώρι, όπως εμείς, στην Τσούκα Ρόσσα κλπ κλπ. Αυτούς που εμείς συναντήσαμε. Πλημμύρισε το Ζαγόρι από ορειβάτες και φυσιολάτρες. Ούτε ένα δωμάτιο ελεύθερο.
Ομολογουμένως η διαδρομή Βρυσοχώρι – Τσούκα Ρόσσα είναι ένα από τα καλύτερα μονοπάτια. Και έχει δίκιο ο Κώστας Τσίπηρας, που το κατατάσσει στα καλύτερα της Ελλάδας. Όλοι είμασταν τυχεροί, αλλά πιο τυχεροί ο Κωστής κι η Λένα που θαύμασαν τα δύο ζαρκάδια να περνούν μπροστά τους, επίσης ο Δημήτρης με την Αλέκα και την Ελίνα που εντυπωσιάστηκαν με το μεγάλο αγριογούρουνο. Παραλίγο να τρακάρει με το αυτοκίνητο! Τυχερή και η Μαρίνα με το Λάμπρο που στη Σκάλα του Βραδέτου είδαν το μικρό λαγουδάκι.
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Η επιστροφή ήταν το ίδιο ευχάριστη με περιήγηση στο Τσεπέλοβο και μετά στην Μηλιά Μετσόβου. Η άτυχη αρκούδα στη Μηλιά, που, κατά ομολογία των χωριανών, δηλητηριάστηκε το 1992 από έναν βοσκό, γιατί έφαγε ένα – δύο πρόβατα – γιατί έπρεπε να ζήσει! – ταριχεύτηκε για να γίνει αξιοθέατο για τους περίεργους σαν και μας, αλλά να θυμίζει ταυτόχρονα την απερισκεψία του ανθρώπου και την λαθεμένη αντίληψή του για τα όντα της φύσης! Αλλά και τι υποκρισία, ντρεπόμαστε να πούμε ότι κάποιος αποδειγμένα τη φαρμάκωσε, αλλά γράφουμε άλλες ιστορίες "αξιοπρεπείς". Αλήθεια, πόσα γίνονται καθημερινά τέτοια σ’όλη τη χώρα αλλά και σ’όλο τον κόσμο;
Και πάλι κάποιες ιστοσελίδες με περισσότερα ίσως πράγματα και φωτογραφίες. http://www.mosv.gr/main/index.php