1978 – 1979. Πόσο επίκαιρα! Σαν να ήταν χθες, όταν το φιλειρηνικό κίνημα στην Ελλάδα είχε αναπτύξει μια πλούσια δράση πανελλαδικά και σε κάθε χώρο με επιτροπές και κινήσεις. Ξεχάστηκαν όλα αυτά. Ήταν τότε που σε κάθε συζήτηση αναφερόμασταν στην ύφεση και τον αφοπλισμό, στα πυρηνικά όπλα και τη βόμβα νετρονίου, στους πυραύλους Πέρσινγκ, Κρουζ και SS-20, στον Πόλεμο των ¶στρων, στις SALT I και SALT II. Ξεχάσαμε τις διεθνείς συνδιασκέψεις, τις εκδηλώσεις σε κάθε πόλη, τις Συναυλίες Ειρήνης, τις Πορείες Ειρήνης. Πόσοι από μας, που τα ζήσαμε αυτά, δεν θυμόμαστε την «Πορεία Ειρήνης Αλαμάνα – Λαμία», που γίνονταν κάθε χρόνο και για αρκετά χρόνια.
Για αρκετά χρόνια από τότε, παρά τους παράλογους πολέμους και τις συγκρούσεις, το ΙΡΑΚ, τη Γιουγκοσλαβία, την Αίγυπτο, τη Λιβύη, τη Συρία, το Αφγανιστάν και τόσες άλλες συγκρούσεις, νομίσαμε ότι έπεσαν οι τόνοι και περιορίστηκαν οι απειλές. Κι όμως! Επιστρέψαμε ξανά στον ευρωπαϊκό χώρο, στην Ουκρανία και στον ψυχρό πόλεμο!! Επιστρέψαμε ξανά στο φόβο ενός τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου.
Αυτό σημαίνει ότι το φιλειρηνικό κίνημα έχει υποχρέωση και πρέπει να ξεδιπλώσει ξανά τη δράση του, να αναδείξει τα σημεία των καιρών, να μιλήσει με κάθε ειλικρίνεια για όλα όσα συνθέτουν σήμερα τις απειλές, για τους κινδύνους, για τις αιτίες και τους υπεύθυνους των απειλών και των συγκρούσεων.
Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια!
