Όσα συμβαίνουν σήμερα, ή καλύτερα όσα δεν συμβαίνουν, στον χώρο της πολιτικής οικολογίας είναι συνέχεια όσων προηγήθηκαν, πριν δέκα χρόνια και μετά, οδηγώντας πλήθος οικολόγων στην απογοήτευση και στην αποχή από συμμετοχικές κομματικές δραστηριότητες. Οι ευθύνες των πολιτικών προσώπων στην συγκεκριμένη χρονική περίοδο είναι αναμφισβήτητες∙ και είναι πράγματα χιλιοειπωμένα. Η πολιτική επάρκεια, με βάση τις συγκεκριμένες αξίες της οικολογίας, κρίνεται από τα γεγονότα και από τα αποτελέσματα.
Αντικειμενικές εκλήφθηκαν οι μεταλλάξεις και οι διασπάσεις∙ κυρίως γι’ αυτούς που θεωρούν τις κομματικές συλλογικότητες ως γραφειοκρατικούς μηχανισμούς χωρίς δυνατότητα προσαρμογής και εξέλιξης. Όμως η κάθε συλλογικότητα, κομματική ή μη, δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μέσον για σκοπούς, με κριτήριο βιωσιμότητας την συνεχή προσαρμογή στις κοινωνικές ανάγκες που πρεσβεύει. Ο μαστροχαλαστής έτσι γίνεται η ίδια η ζωή, με τις ανάγκες της και τις απαιτήσεις της∙ και όσοι δεν προσαρμόζονται, φτιάχνουν νέα κόμματα, ηρεμούν και … μηδέν εις το πηλίκο. Νέα κόμματα τόσα, όσο να εξαντληθούν και τα ονόματα που αντιπροσωπεύουν τον οικολογικό χώρο. Τώρα νομίζω, ναι, τα ονόματα εξαντλήθηκαν…
Εκ των πραγμάτων λοιπόν, είναι σαφής η ανάγκη για νέες πολιτικές ανακατατάξεις και συνθέσεις και στον χώρο της οικολογίας -όπως και στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας- ικανές να εμπνεύσουν τους οικολογούντες στην υπεράσπιση της πολιτικής οικολογίας εκφράζοντας οραματικούς πόθους και φανερές κοινωνικές ανάγκες.
Ας δούμε τι μπορούμε να κάνουμε όσοι και όποιοι επιμένουμε στην κινηματική -κοινωνική- οικολογία μέσα σ’ αυτό το τοπίο, που διαμορφώνεται σήμερα, με την εδραίωση του παγκόσμιου νεοφιλελεύθερου συστήματος. Ας έχουμε -έστω- την αυταπάτη ότι η εξωκομματική μεν, συλλογική δε, κινηματική πολιτική δράση είναι, ή μπορεί να γίνει, φόβος για το σύστημα…