Για μια ακόμα φορά λέω -ευρωεκλογές έρχονται- ότι πολιτικά ανήκω/βρίσκομαι στην οικολογία και στην κινηματική οικολογία. Κι αυτό καθορίζει την πολιτική μου σκέψη, ανεξάρτητα από τις διαφωνίες μου, ακόμα και σήμερα.
Συναισθηματικά όμως μπορώ να πω ότι ανήκω στη γενιά που είναι δεμένη, με έναν άρρηκτο δεσμό/ομφάλιο λώρο, με την ελπίδα που καλλιέργησε το σύνθημα της Γαλλικής Επανάστασης «Ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη» και με την πρώτη προσπάθεια για δίκαιη κατανομή του πλούτου, την Οκτωβριανή Επανάσταση, όσο σκεπτικοί ή επικριτικοί κι αν έχουμε σταθεί απέναντί της, ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες.
Με πολλές δόσεις αυτοκριτικής, αυτό που θέλω να πω είναι, ας μην σταματήσουμε τους αγώνες, παρά τις δυσκολίες των χαλεπών καιρών που ζούμε. Πρέπει να καταγγέλλουμε την αδικία και να την αντιπαλεύουμε. Και ας μην αποκηρύξουμε ποτέ την περιπέτεια, την αγάπη, την αναζήτηση και τις αστείρευτες πηγές της ζωής: τον έρωτα, τη δουλειά και τη γνώση.
Ο κόσμος δεν θα γίνει καλύτερος από μόνος του!