Μετά την άτυχη βραχύβια ζωή της απλής αναλογικής, που, όπως ειπώθηκε, θα χρειαστούν δεκαετίες να εμφανιστεί εκ νέου στην πολιτική ατζέντα, το σίγουρο είναι ότι η έννοια και η αξία της δεν φθείρονται.
«…Εσύ είσ’ η ελπίδα,
άκου θα ‘ρθει καιρός,
που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς,
δε θα βγαίνουνε στην τύχη
Δε θα υπάρχουν πόρτες κλειστές με γερμένους απέξω
Και τη δουλειά
θα τη διαλέγουμε
δε θά `μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι – σκέψου! – θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
Να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές
απροσάρμοστοι καταπίεση μοναξιά τιμή κέρδος εξευτελισμός»
[Κατερίνα Γώγου]