Όσοι νεοφιλελεύθερα οραματίζονται, πλαγίως, υπογείως ή φανερά, θεωρούν την δίκαιη κατανομή του πλούτου μια ουτοπία∙ την κρατική παρέμβαση και τις δημόσιες επενδύσεις μέγιστο «εχθρό» και το κέρδος, όποιο κέρδος -ηθικό, ανήθικο, νόμιμο, παράνομο- το μέγιστο «καλό». Και παρά του ότι ο δικός τους «χριστιανισμός» -μέρες που είναι- διασταυρώνεται με τον μαρξισμό και την οικολογία, επιμένουν ότι «ο σοσιαλισμός σταμάτησε στο Έμπολι»*. Κι εγώ επιμένω ότι απλά αυτοί έχουν λάθος δρόμο και ότι ζουν «από τη μάχη με έναν εχθρό».
* από το ανεπανάληπτο κινηματογραφικό έργο του Φραντσέσκο Ρόζι «Ο Χριστός σταμάτησε στο Έμπολι».