Με αφορμή την εκλογή του προέδρου του ΚΙΝΑΛ, να θυμίσω σε κάποιους φίλους τη συζήτηση που κάναμε κατά καιρούς για τα χιλιοειπωμένα: για το πολιτικό προφίλ και το κομματικό σύστημα στη χώρα μας. Μα φυσικά και υπάρχει η σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα, όπως και σε όλον τον κόσμο. Στη χώρα μας από το 1974 εκφραζόταν επίσημα από το κόμμα του ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ ήρθε μετά τη χούντα και έβαλε το τότε Κέντρο στη γωνία, μέχρι που το έσβησε τελείως. Και ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ και έβαλε και το ΠΑΣΟΚ στη γωνία. Ουσιαστικά τι αλλάζει κάθε φορά; Το όνομα∙ και κάποια από τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν, τα οποία επιδιώκουν να ενσωματώσουν τις νέες εξελίξεις, και ό,τι καινούργιο αναφέρεται, στον ιδεολογικό «χώρο».
Τέλος πάντων, ας σταθούμε στο κύριο. Η γνώμη μου είναι ότι τέσσερις είναι οι βασικοί κομματικοί/ιδεολογικοί “πυλώνες” στην Ελλάδα – και στον κόσμο – σήμερα: Η Δεξιά-ΝΔ, η Σοσιαλδημοκρατία/κέντρο-ΣΥΡΙΖΑ, η Αριστερά-ΚΚΕ και η Οικολογία, η οποία – μου επιτρέπετε ως οικολογών να πω – αντικειμενικά μπαίνει δυνατά στο παζλ της πολιτικής σκηνής, κυρίως στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη∙ καιρός είναι να δούμε και στην Ελλάδα ένα κόμμα της οικολογίας. Τα υπόλοιπα κόμματα, που εμφανίζονται κατά καιρούς και προσπαθούν διακαώς να επιβιώσουν, είναι οι παραφυάδες/αναχώματα του κομματικού συστήματος που επιβεβαιώνουν και τον κανόνα. Τα περισσότερα από αυτά ήρθαν και παρήλθαν – τα έχουμε ήδη ξεχάσει τα περισσότερα – ή αντιπροσωπεύουν ελάχιστους πυρήνες με στοιχεία προσωπικών επιδιώξεων ή επιμέρους διαφωνιών στις αρχές των βασικών κομματικών «πυλώνων». Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε ονόματα, γιατί πιθανόν να παρεξηγηθούμε…
Τώρα, τα κυβερνητικά κόμματα του δικομματισμού, όπως σχεδόν όλα στον κόσμο, έχουν έμφυτη την αλαζονεία της εξουσίας και οδηγούνται στον αμοραλισμό μοιράζοντας μικρές εξουσίες και την πίτα σε δικούς «μας» ανθρώπους. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε ακραίες καταστάσεις, αλλά προστατεύονται σΆ ένα βαθμό από την εναλλαγή των δύο κομμάτων στην κυβέρνηση με το «κατέβα εσύ, νΆ ανέβω εγώ».
Η ΝΔ, ως κόμμα που εκφράζει γνήσια την οικονομική ελίτ στη χώρα μας, δεμένη με το παγκόσμιο γίγνεσθαι σήμερα στα πλαίσια του κυρίαρχου νεοφιλελεύθερου συστήματος, έχει τη δυνατότητα να ελίσσεται ποικιλοτρόπως με πολιτικάντικες υποκρισίες, και να γίνεται αποδεκτή ακόμα και από τους άμοιρους των προνοιακών επιδομάτων!
Το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ μπορεί να παραμείνει για αρκετό καιρό στην πολιτική σκηνή, γιατί έχει βαθιές, κυβερνητικού χαρακτήρα, ρίζες. Θα μπορέσει να παραμείνει όμως, μόνο ως κόμμα κυβερνητικής συνεργασίας και μάλιστα μόνο προς τα δεξιά, καραδοκώντας και επιδιώκοντας διαρκώς να αντικαταστήσει το ΣΥΡΙΖΑ στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και παίζοντας διαρκώς σκληρό παιχνίδι μαζί του.
Σήμερα ο τίτλος «αριστερά» στο ΣΥΡΙΖΑ νομίζω ότι καταπιέζεται αφόρητα∙ και καλό θα είναι να απαλειφθεί, αν θέλει να παίζει κυβερνητικό ρόλο στα πλαίσια του δικομματισμού, ως κόμμα της σοσιαλδημοκρατίας.
Ο ρόλος της αριστεράς-ΚΚΕ, τα τελευταία αυτά χρόνια τονίζω, ήταν και είναι ρόλος καταλύτη ή, στη χειρότερη περίπτωση, ρόλος διαχειριστή της «μικρής εξουσίας» στον αντίποδα του κυβερνητισμού για να επικυρώνεται ο ψευτολαϊκισμός ότι έχουμε άπλετη δημοκρατία στην Ελλάδα.
Περισσότερο καταλυτικός και κινηματικός είναι – ή πρέπει να είναι – σήμερα στη χώρα μας ο ρόλος της οικολογίας, που πρέπει να αποδείξει ότι έχει «χώρο» στην κομματική σκηνή. Έχω πει κι άλλες φορές επίσης, ότι η αριστερά του μέλλοντος είναι η οικολογία. Αντικειμενικά το ρόλο της δίκαιης κατανομής του πλούτου οφείλει να τον παίξει η οικολογία με τη σταδιακή μετακίνηση/μετακύλιση της βασικής αντίθεσης στην κοινωνία από το «Εργασία – Κεφάλαιο», που λέει η αριστερά και ο Μαρξ, στο «Βιωσιμότητα – μη Βιωσιμότητα», που πρέπει να υιοθετήσει η οικολογία σε όλες της τις εκφάνσεις.
Τελικά, ο δρόμος για ριζικές αλλαγές και ανατροπές είναι δύσκολος∙ κι αυτό που μένει είναι η αναγκαία σταδιακή μεταστροφή της κοινωνίας με κινηματικό τρόπο και με αγώνες στη βάση της συμμετοχής και της αλληλεγγύης και με στόχο τη βιωσιμότητα σε όλα τα επίπεδα.
Σ. Σ.