Με ρωτάει η Βάσω στο μήνυμα της στο mesenger: Τι θα ψηφίσετε; Και τι να της πω; Επιστρέφουμε στο «μη χείρον». Η απουσία της πολιτικής οικολογίας από τις εκλογές υποχρεώνει ξανά σ¶ αυτή την λογική. Είναι κρίμα που μοιάζει υποχρεωτικό. Νομίζω πάντως ότι με κανέναν τρόπο οι σημερινοί κυβερνώντες δεν πρόλαβαν να διαφθαρούν – ή να διαφθαρούν όσο οι προηγούμενοι – ενώ οι προηγούμενοι είναι φανερό ότι δεν άλλαξαν. Οι ίδιοι είναι, τους ζήσαμε, τους ξέρουμε. Οι σημερινοί έγιναν περισσότερο ρεαλιστές.
Ποτέ ως τώρα δεν έδωσα στον ρεαλισμό κάποια μεγάλη αξία. Και η ιστορία δεν σταματά εδώ. Η συντηρητικοποίηση και η πτώση του επιπέδου της κοινωνίας συνεχίζεται ακάθεκτη. Και αυτό νομίζω ότι είναι ένα μεγάλο ζήτημα. Η προσπάθεια όλων μας πρέπει να είναι να ανεβάσουμε το επίπεδο, αρχίζοντας από το δικό μας ο καθένας.
Και η προσπάθεια όλων όσοι αγωνιούν για την βιωσιμότητα και τα βασικά χαρακτηριστικά της οικολογίας – την ελευθερία, τη συμμετοχική δημοκρατία, την κοινωνική αλληλεγγύη, τη δίκαιη κατανομή του πλούτου και τη κοινωνική δικαιοσύνη, τη Μη Βία και την ειρήνη, τη βιωσιμότητα, την κλιματική αλλαγή και την ενέργεια, το σεβασμό στο περιβάλλον και τη βιοποικιλότητα, την επιβολή βιώσιμων αρχών στην παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την τροφή και το νερό, την αποκέντρωση, την τοπικοποίηση και την αυτοδιοίκηση – πρέπει να κατευθυνθεί άμεσα στην ανασυγκρότηση της πολιτικής οικολογίας επικαιροποιώντας τις αρχές και τις αξίες της.
Αυτά. Είναι ουτοπία; Δεν πειράζει, ο πολύς ρεαλισμός βλάπτει σοβαρά την υγεία!