Παρέμβαση της Οικολογικής Κίνησης Καμ Βούρλων

1) Την πρωτοβουλία περίθαλψης ζώων, όπως έγινε στην περίπτωση του Ερμή και της Κατρίν, δύο σκυλιών που βρέθηκαν εγκαταλελειμμένα στο χώρο του κάμπινγκ των Καμ. Βούρλων. Οι ανάδοχες οικογένειες, μεταξύ αυτών και το!) Κέντρο!) Υποδοχής Προσφύγων ¶νω Καλλιθέας Σπερχειάδας, μόνο συγκίνηση μπορούν να μας χαρίσουν. Στα πλαίσια αυτά ζητάμε τη δημιουργία ενός χώρου Περίθαλψης Ζώων, έτσι ώστε, πέρα από την ιδιοκτησία, το να ανήκει σε κάποιον ένα ζώο, να μπορεί να ικανοποιείται η ανθρώπινη ανάγκη για συντροφιά, αλληλεγγύη και προσφορά.
2) Την πρωτοβουλία αποχαιρετιστήριου πάρτι της «παλιόβρυσης», που θα γίνει στις 12/8/2005. Πρόταση μας είναι η μεταφορά της βρύσης στον αθλητικό χώρο γύρω από το σχολείο για να αντλείται αυτό το νερό, το οποίο χαίρονται να το πίνουν οι άνθρωποι.
3) Την πρωτοβουλία των νέων «οικο-τρομοκρατών» που θέλουν να φυτεύουν και να ποτίζουν δέντρα στην πόλη χωρίς μικροαστισμούς, δημόσιες σχέσεις και πολιτική εκμετάλλευση (όπως έγινε προεκλογικά από το συνδυασμό του κ. Αντωνίου στα κοινωνικοποιημένα λουτρά του Κονιαβίτη).
4) Την πρωτοβουλία των ανθρώπων που ενδιαφέρονται να συμμετέχει ο δήμος μας στην «Εβδομάδα χωρίς αυτοκίνητο», το δεύτερο δεκαπενθήμερο του) Σεπτέμβρη. Στα πλαίσια αυτά επικροτούνται όλες οι πρωτοβουλίες για ποδήλατα στην πόλη με στόχο την συμμαχία με τους πεζούς και τον «πόλεμο» με τα αυτοκίνητα. Ξέρουμε πόσο δύσκολη είναι η ηθική: Όμως το να μη μπορεί κάποιος/α μια μέρα το χρόνο να βοηθήσει τη γη να αναπνεύσει σημαίνει πως έχει έρθει τόσο κοντά με το θάνατο, ώστε δεν έχει όρεξη για ζωή. Εκτός κι αν σκέφτεται πως η ζωή είναι μόνο καπιταλιστική. Ραντεβού την Κυριακή 18/9/2005 στο λιμάνι Καμ. Βούρλων, 10πμ.
5) Τις μελλοντικές πρωτοβουλίες «κατά της ανάπλασης» της παραλίας των Καμ. Βούρλων. Ζητάμε από τον κάθε πολίτη, άντρα ή γυναίκα, πρόσφυγα, οικονομικό μετανάστη ή ετεροδημότη να δει τα σχέδια της ανάπλασης στο Δήμο,

να κρίνει και να συμμετάσχει στους κοινούς αγώνες «όλων εναντίον όλων». Η δημοπρασία του έργου θα γίνει από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο. Μέχρι στιγμής δε μειοψήφησε ούτε ένας δημοτικός σύμβουλος. Όλοι είπαν καταρχάς ναι στην ανάπλαση. Ζητάμε από τους ανθρώπους να μετρήσουν τώρα τα δέντρα κατά μήκος της παραλίας, να δώσουν ονόματα και να μην επιτρέψουν να πεθάνει κανένα. Να σκεφτούν επαναστατικά, «ζωή ή θάνατος». Αυτή είναι η πρώτη προσπάθεια που πρέπει να γίνει.
Υ.Γ. Ένα μικρό σχόλιο για το έντυπο του «Νεανικού Παλμού» (Καλοκαίρι 2005). Αξιέπαινη η πρωτοβουλία για δημοσιότητα στην πόλη μας καθώς και η προτροπή οι άνθρωποι να ασχολούνται με τα κοινά. Πράγματι το πρόβλημα είναι το πάρκο, ο βιολογικός καθαρισμός και τα σκουπίδια. Θέλουμε να γνωρίζουν ότι δε μονοπωλούμε εμείς την «οικολογία». Όμως είναι άλλο πράγμα η αντικαπιταλιστική οικολογία κι άλλο πράγμα το πράσινο κεφάλαιο. Κι αυτό γιατί δεν είδαμε ούτε ένα κείμενο για την υποψήφια προς χρηματοδότηση «ανάπλαση» της 1Dlραλίας. Εκτός αν συμφωνούν με τα τσιμέντα και την χρεοκοπημένη αισθητική του «οικοδομικού» κεφαλαίου» των Κ. Βούρλων. Αν διαφωνούν καλώς να ορίσουν στους νέους αγώνες. Όσο για την έννοια της «ανάπτυξης» ας συμβουλευτούν τα πρακτικά του Αναπτυξιακού Συνεδρίου Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας (Καμ. Βούρλα 4,5 Ιουλίου 2005). Για να μη χρησιμοποιείται, η έννοια αυτή, έτσι ανώδυνα. Ή τουλάχιστο να δούμε τι σχέση έχει με το κυνήγι, με τις τριακόσιες τόσες κυνηγετικές άδειες και με τους σκοτωμένους κύκνους. Ξέρουμε, καμία.

Το Περιοδικό Στίγμα
Κυκλοφόρησε το καλοκαιρινό τεύχος του περιοδικού Στίγμα. Πρόκειται για ένα διπλό τεύχος μοιρασμένο κατά το ήμισυ στην πολιτική και κατά το ήμισυ στον πολιτισμό. Στο τεύχος αυτό ο/η αναγνώστης/τρια μπορεί να διαβάσει το άρθρο του Στέργιου Βασιλείου «Ευρωσύνταγμα: Η μάχη που δεν δόθηκε», του Τάκη Μαστρογιαννόπουλου «17ο συνέδριο του ΚΚΕ: ¶λμα στο παρελθόν», του Δημήτρη Λιβιεράτου «Νέοι Καπιταλισμοί», του Βασίλη Νικάκη «Το Βερολίνο, ο Walter Benjamίn και η τέχνη του παρόντος», του Μπάμπη Μπαλτά, «Thomas Ligotti: Ένας αμερικανός συγγραφέας της κυριολεξίας», της Λουίζ Μισέλ, «Η Κομμούνα, ιστορία και αναμνήσεις» και άλλα πολλά.
Το τεύχος μπορείτε να το βρείτε στο βιβλιοπωλείο του Πέτρου στα Καμ. Βούρλα (παραλία), στο βιβλιοπωλείο του Γιώργου (παραλία), στο Κέντρο Τύπου (το περίπτερο απέναντι από τον ΟΤΕ), στα ΤΕΙ της Λαμίας και στη Δημόσια βιβλιοθήκη της Λαμίας.

Το Περιοδικό Δέλεαρ
Το καινούριο τεύχος του ποιητικού περιοδικού Δέλεαρ, το 7ο, κυκλοφόρησε! Μπορείτε να το βρείτε στο βιβλιοπωλείο Οιωνός στη Λαμία και στη Δημόσια Βιβλιοθήκη Λαμίας

Το ερώτημα κινδυνεύει να είναι ρητορικό. Μα κάθε φορά κάποιες αφορμές μπορούν να δοθούν για να επαναδιατυπωθεί και να μετατραπεί από ερώτημα σε ζήτημα. Εξάλλου, οι κάτοχοι της ρητορικής τέχνης γνωρίζουν πως η αντίστοιχη αγγλική λέξη είναι question και όταν φτάνει η στιγμή κάποιος/α να θέσει αυτό το ερώτημα / ζήτημα γίνεται questionable, αξιερώτητο.
Το να μετακινηθώ προσωπικά από τα Καμένα Βούρλα βορειοδυτικότερα, στη Σπερχειάδα, ήταν για μένα η εκπλήρωση μιας παλιάς υπόσχεσης που χρονολογείται από το 2000. Κι όχι όπου-όπου στη Σπερχειάδα, αλλά στο Κέντρο Υποδοχής και Προσωρινής Φροντίδας Αιτούντων Ασύλου που βρίσκεται στην ¶νω Καλλιθέα Σπερχειάδας, στο Νομό Φθιώτιδας.

Ήταν το 2000 όταν τέθηκε το ζήτημα δημιουργίας ενός χώρου υποδοχής προσφύγων και η Νομαρχία Φθιώτιδας είχε πάρει την απόφαση καταρχάς να χωροθετηθεί στο κάμπινγκ του ΕΟΤ Κ. Βούρλων, χώρο που πραγματοποιήθηκε το καλοκαίρι του 2003 η διεθνής συνάντηση των σοσιαλιστικών νεολαίων με πρωτοβουλία της νεολαίας ΠΑΣΟΚ. Αυτή η απόφαση δεν υλοποιήθηκε ποτέ ακριβώς γιατί το Δημοτικό συμβούλιο στο σύνολό του, μαζί με το τότε δήμαρχο Σταμάτη Τσιτίνη (τέως διοικητή του 5°U Αστυνομικού Τμήματος Εξαρχείων) και με μια λαϊκο-δημοκρατική σύναξη του Dogville (βλέπε Κατοίκων των Κ. Βούρλων), αποφάσισε πως η παρουσία Κοσσοβάρων και άλλων προσφύγων θα μείωνε την αισθητική αξία του τόπου, θα αύξανε την ανεργία και θα καθιστούσε το χώρο, τόπο «μειωμένων προσδοκιών» Κι αυτό γιατί, οι όποιοι δη μόσιοι χώροι, όπως έγινε με τους οικονομικούς μετανάστες, θα γέμιζαν με πλήθη που κάθε άλλο παρά θα ικανοποιούσαν τα πλήρους ορέξεων και υψηλών αισθητικών απαιτήσεων μικροαστικά μάτια. Πλήθη που θα ικανοποιούσαν μόνο τον Antonio Νegri, το φιλόσοφο της Αυτοκρατορίας και του Πλήθους.

Η υπόσχεση βαστούσε από τότε για να εκπληρωθεί το καλοκαίρι του 2005. Όχι πως η Οικολογική Κίνηση Καμ. Βούρλων δεν πήρε κάποιες πρωτοβουλίες. Το αντίθετο. Υπήρξαν καταγγελίες στον τοπικό τύπο, οι οποίες δεν έλαβαν δημοσιότητα και στην εφημερίδα «Εποχή». Το δημοσίευμα στην «Εποχή» διαβιβάστηκε από το δημοσιογράφο των Hellenic Times, έγιναν τηλεφωνικές επικοινωνίες με την Οικολογική Κίνηση και το Δήμο Καμ. Βούρλων και τέλος, έφερε σε δύσκολη θέση τον τότε δήμαρχο, ο οποίος αναγκάστηκε να ομολογήσει, δίχως να παραδεχτεί το λάθος του ή να ζητήσει συγνώμη, πως είναι φιλικός με τους μετανάστες κα/. φιλόξενος. Λόγια. Όλα αυτά βέβαια μπορεί κάποιος/α να τα διαβάσει στο site της Οικολογικής Κίνησης Καμ. Βούρλων (http://geocities.com/oikoka/okkv.html). Παρεπιμπτόντως, ο χώρος του κάμπινγκ, πέρυσι, το 2004, παρολίγο να ιδιωτικοποιηθεί μέσω της ΕΤΑ αλλά η προσπάθεια απέτυχε (ευτυχώς!)

Η πραγματοποίηση μιας υπόσχεσης δε διαφέρει από την ιερή στιγμή μιας από χρόνια συμφωνημένης συνάντησης, Το μικρό λεωφορείο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, ο οποίος έχει την ευθύνη για το Κέντρο Υποδοχής, με παρέλαβε. Ο διοικητικός υπάλληλος του Ερυθρού, Νίκος Κύρκος, με σύστησε στη Μαρία Ζυγούρη, κοινωνική λειτουργό και την Ελένη Αλεξανδρή, νοσηλεύτρια. Ο οδηγός μας, ο Βασίλης, με χιούμορ ξεκινούσε μια καινούρια μέρα. Το δώρο μας, εμένα και του Νίκου ήταν ένας μικρός σκύλος, ο Ερμής που άφησε την αδερφούλα του, την Κατρίν, για το κάλεσμα της άγριας φύσης. Ανάδοχη οικογένεια η Μαρία και το Κέντρο Υποδοχής.
Η ξενάγηση στους χώρους που χρησιμοποιούνται από τους πρόσφυγες, ο φύλακας και οι δεκατέσσερις άνθρωποι που φιλοξενούνται εκεί (που αυξομειώνονται έχοντας φτάσει στον αριθμό 150!) είναι η πρώτη εμπειρία που περιμένει τον επισκέπτη. Σύντομα ακολούθησε μια στιχομυθία άλλοτε ανθρωποκεντρική, άλλοτε πολιτική, άλλοτε διαφωτιστική κι άλλοτε ενδυναμωτική, σ’ αυτές τις μικρές στιγμές που ο «λόγος» ενδύεται τη «δύναμη» και αισθάνεται κανείς φορέας δικαιωμάτων.
Όταν η μετα-αποικιοκρατική διανοούμενη Cayatry Spivak έλεγε πως «ο τρίτος κόσμος είναι εδώ», στην Ομόνοια της Αθήνας η στην ¶νω Καλλιθέα Σπερχειάδας κι όχι στην Αφρική, εννοούσε πως με κάποιους τρόπους οι άνθρωποι μετακινούνται για να πάνε κάπου «αλλού». Η γεωγραφία πια έχει έρθει πολύ κοντά με την οικογεωγραφία του νου. Ο πρόσφυγας, ο άνθρωπος χωρίς σύνορα η μεταξύ των συνόρων, ο άνθρωπος που είναι αμφίβολο αν είναι άνθρωπος, ο άνθρωπος χωρίς έθνος-κράτος, ο άνθρωπος του στρατοπέδου συγκέντρωσης κάποια στιγμή μετέρχεται μέσων και αιτείται πολιτικού ασύλου. Θα μπορούσε ίσως να είναι «οικονομικός μετανάστης» κι όχι «πρόσφυγας» (μια διαφορά αμφίβολης λειτουργικότητας), αν η χώρα του έδινε visa εξόδου απ’ αυτήν. Αλλά ουκ ολίγες χώρες δε δίνουν. Πολύ περισσότερο αν είσαι αντιφρονών. Νόμιμοι και μη νόμιμοι τρόποι μετάβασης από χώρα σε χώρα υπάρχουν «φθηνοί» και «ακριβοί». Σ’ αυτή την παγκοσμιοποίηση όχι μόνο δεν υπάρχουν «όρια» αλλά και το ευρωπαϊκό σύνταγμα, αν διέθετε ένα κοινωνικό συμβόλαιο κυρίαρχων και υπηκόων, ως όφειλε, δεν θα έπρεπε να εξαιρεί αυτούς τους ανθρώπους από τα πολιτικά δικαιώματα. Την στιγμή μάλιστα που μετακινείται μόνο το 2% των ευρωπαίων πολιτών, η συζήτηση έπρεπε να αφορά κυρίως τους μετανάστες.(κι όχι να τους μέμφονται ως λαθραίους!!!)

Στο Κέντρο Υποδοχής και Προσωρινής Φιλοξενίας Αιτούντων Ασύλου στην ¶νω Καλλιθέα Σπερχειάδας οι άνθρωποι είναι κυρίως από το Αφγανιστάν. Η αίτηση τους για πολιτικό άσυλο (μάλλον) θα απορριφθεί όπως γίνεται τα τελευταία χρόνια. Σε σύνολο πέντε χιλιάδων αιτήσεων και πλέον η χορήγηση πολιτικού ασύλου αφορά λιγότερα από τριάντα άτομα. Η Ψαλίδα είναι μεγάλη. Εδώ δεν υπολογίζουμε τους ανθρώπους που είναι ήδη «νεκροί», εξαιτίας του επικίνδυνου τρόπου εισόδου στη χώρα (όπως λέμε Ελλάδα) ούτε τα deporte στο αεροδρόμιο σ’ αυτούς που αφίχνονται στην εκτός Σέγκεν είσοδο. Ειδικά το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος ασκείται στην πολιτική του ελληνικού κράτους κι όχι απλά στην εφαρμογή του νόμου: παράνομα διαβατήρια, έλεγχος για το ύψος πιστωτικού κεφαλαίου που έχει κάποιος, άμεση επιστροφή με την επόμενη πτήση ή «προσωρινή φύλαξη» στα κελιά του, είναι μερικές μέθοδοι που μόνο το ψυχαναλυόμενο «ασυνείδητο» μπορεί να φέρει στην επιφάνεια τον σαδομαζοχιστικό τους χαρακτήρα. Το δε άκουσμα σεξιστικού ή ρατσιστικού λεξιλογίου ή το γεγονός ότι κάποιος ακόμη και για να εκβιάσει για την παραμονή του βγάζει τα μάτια του, μόνο σύγχρονους Οιδίποδες φέρνει στο νου. Η φρίκη δεν μιλιέται όπως και η πραγματικότητα που θέλει τέχνη για να γίνει υποφερτή. Μ’ αυτά και μ’ αυτά κάποιος/α μπορεί να καταλάβει γιατί ο «νόμιμος» τρόπος δεν είναι ο καλύτερος ή γιατί καταφεύγει κανείς στην «παρανομία» μέχρι να αφιχθεί στο αστυνομικό τμήμα για να κάνει την αίτηση του.

Οι ερωτήσεις που ακολουθούν δείχνουν τις δυνατές κατευθύνσεις που μπορεί να έχει η διακλάδωση του προβλήματός του: από ποια χώρα έρχεστε; με ποιο τρόπο, πού αφιχθήκατε πρώτη φορά, ποιο είναι το ιστορικό σας, γιατί ζητάτε πολιτικό άσυλο. Είναι ερωτήσεις του αστυνομικού που έχουν στόχο να εξακριβώσουν αν η πρώτη χώρα άφιξης είναι η Ελλάδα έτσι ώστε να αρτηθεί σ’ αυτήν το πολιτικό άσυλο ή άλλη ευρωπαϊκή χώρα. στην οποία πρέπει τότε να πάει έτσι ώστε η αίτηση να γίνει εκεί Οι αξιόποινες πράξεις, στο βαθμό που υπάρχουν, είναι καθοριστικές. Ουσιαστικά ο πρόσφυγας, στο βαθμό που έχει κάνει τέτοιες, δυσκολεύει την θέση του. Καθόλου τυχαία, η γενικότερη γραμμή του ΟΗΕ είναι ο επαναπατρισμός και ο ανθρωπισμός. Ο πρόσφυγας να τύχει βοήθειας αλλά να επιστρέψει στην χώρα του. Όχι πως μια τέτοια λογική δεν θα είχε την σημασία της καθώς, όπως όλοι γνωρίζουμε τα «αντιφρονούντα» άτομα είναι αυτά που μπορούν να θέσουν στην χώρα τους διαδικασίες εκδημοκρατισμού στο βαθμό που παραμένουν στην χώρα τους. Η φυγή τους αντίθετα, μπορεί να κάνει υπόλογη τη χώρα τους για παραβίαση «ανθρώπινων δικαιωμάτων», ωστόσο, δεν εξασφαλίζει τις ποθούμενες αλλαγές παρά μόνο μέσα από τη διεθνή κατακραυγή και την πολιτική δράση τους σε άλλες χώρες.

Η έγκριση του πολιτικού ασύλου είναι μια αργή και επίπονη διαδικασία η οποία ανά πάσα στιγμή μπορεί να ακυρωθεί Βασική προϋπόθεση η μόνιμη διεύθυνση του αιτούντος και η τακτική ενημέρωση του αστυνομικού τμήματος. Η αστυνομική διεύθυνση μπορεί να διαχωριστεί το αίτημα με δύο τρόπους: ή να αποφασίσει την παραμονή του αιτούντος σε ένα Κέντρο Υποδοχής, ένα από τα εννιά, οποιοδήποτε, ή να αφήσει τον αιτούντα στην διάθεση τη δική του να βρει ιδιωτική κατοικία. Ήδη το πρώτο πρόβλημα μπορεί να είναι η κακή ερμηνεία της κατάστασής του. Μπορεί να έχει χρεία Κέντρου Υποδοχής και να του αντιπροταθεί ιδιωτική κατοικία ή να του προταθεί Κέντρο Υποδοχής και να έχει ανάγκη ιδιωτικής κατοικίας. Η αίτηση τις περισσότερες φορές γίνεται πολύ πιο αργά από τον χρόνο άφιξης. Αυτό σημαίνει ήδη πως μπορεί μια σειρά από δραστηριότητες του/της πρόσφυγα να διακοπούν, πράγμα που σημαίνει, πως ενώ υποχρεώνεται να πάει σε ένα Κέντρο Υποδοχής, αψηφά την απόφαση κι έτσι χάνει την εξέλιξή της υπόθεσής του/της. Προϋπόθεση χορήγησης του πολιτικού ασύλου είναι η απόλυτη υπακοή στις διοικητικές αποφάσεις του αρμόδιου αστυνομικού τμήματος και η ήδη προαναφερθείσα σταθερή διεύθυνση, την οποία ο/η αιτών/ούσα αναφέρει στο αστυνομικό τμήμα.

Η έγκριση του πολιτικού ασύλου γίνεται από το Γ.Γ του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης, σε περίπτωση έντασης από τον Υπουργό και σε περίπτωση επανάληψης της ένστασης από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Το ενδιαφέρον εδώ μιας έρευνας θα ήταν να αναδείξει ποιος κυρίως με βάση τα πραγματολογικά στοιχεία τελικά αποφασίζει την χορήγηση πολιτικού ασύλου και μ’ αυτήν την έννοια ποιο «όργανο» είναι περισσότερο δημοκρατικό. Ή μια γενικότερη έρευνα θα αφορούσε μια σύγκριση μεταξύ των χωρών της Ε.Ε σε σχέση με το ποια χώρα έχει μεγαλύτερο αριθμό χορηγήσεων πολιτικού ασύλου σε σχέση βέβαια με τον αριθμό αιτήσεων. .
Η λειτουργία του Κέντρου Υποδοχής στην ¶νω Καλλιθέα Σπερχειάδας ξεκίνησε το 2001.0ι στόχοι του είναι κυρίως η κάλυψη των άμεσων βιοτικών και στεγαστικών αναγκών καθώς και η παροχή υπηρεσιών για την ένταξη των αιτούντων πολιτικό άσυλο στην ελληνική κοινωνία. Οι υπηρεσίες που προσφέρονται είναι: 1). Ψυχοκοινωνική βοήθεια 2). Συμβουλευτική βοήθεια 3). Πρόγραμμα εκμάθησης ελληνικής γλώσσας 4). Νοσηλευτικές υπηρεσίες. 5). Κοινοτική υγιεινή. 6) Νομική υποστήριξη, πληροφόρηση 7). Διαμεσολάβηση σε φορείς υπηρεσίες και νοσηλευτικά ιδρύματα 8). Κινητοποίηση δωρητών 9). Βοήθεια εξεύρεσης εργασίας και στέγης 10).Διευκόλυνση εθελούσιου επαναπατρισμού 11). Διαπολιτισμικές δραστηριότητες 12). Δημιουργική απασχόληση παιδιών και ενηλίκων 13). Εθελοντική προσφορά (για την οποία, μπορεί κάποιος/κάποια να απευθυνθεί στο τηλέφωνο 2236024711, στη Μαρία Ζυγούρη, κοινωνική λειτουργό.

Αξίζει να αναφερθεί το γεγονός ότι η βασική υπηρεσία που γύρω της οικοδομούνται όλες οι δραστηριότητες είναι η Αγωγή Υγείας. Σύμφωνα με την υπεύθυνη νοσηλεύτρια Ελένη Αλεξανδρή, «αγωγή υγείας είναι μια εκπαιδευτική διαδικασία που αποβλέπει στη διαφώτιση πάνω σε θέματα υγείας έτσι ώστε να μπορεί ο καθένας να αντιμετωπίσει ένα έκτακτο περιστατικό, να φροντίσει με ασφάλεια στο σπίτι το δικό του άρρωστο, κυρίως όμως επιδιώκει την αλλαγή στάσης και συμπεριφοράς με σκοπό την ενίσχυση της υπευθυνότητας, της αυτοεκτίμησης, της αυτοπεποίθησης και κυρίως της υιοθέτησης θετικών τρόπων και στάσεων ζωής». Η επίτευξη αυτών των στόχων επιτυγχάνεται με μαθήματα τα οποία συνοδεύονται από επιδείξεις, πρακτική εξάσκηση, πολυμέσα (χρήση Η/Υ, βιντεοπροβολές), κατασκευές και βιωματικές εμπειρίες.

Τέλος, μερικές ακόμα επισημάνσεις. Η πρώτη αφορά το γεγονός ότι τα παιδιά ενηλικιώνονται απέχοντας από το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα με ευθύνη του κράτους. Αυτό σημαίνει πως εντός τους παρέχονται υπηρεσίες επιμόρφωσης και υγείας ωστόσο δεν υπάρχει διαδικασία εγγραφής τους στο δημόσιο ελληνικό σχολείο. Έτσι, πέρα από τον χαρακτηρισμό τους στο μέλλον ως «σχολικά αποτυχημένων παιδιών», άμα και εφόσον εξασφαλιστεί η παραμονή τους στην Ελλάδα, το μορφωτικό τους επίπεδο θα είναι ανεπαρκές. Η δεύτερη επισήμανση είναι πως ο πρόσφυγας είναι προς το παρόν η μοναδική διεύρυνση της έννοιας του πολίτη, όταν και αν, αποκτήσει πολιτικό άσυλο. Στα πλαίσια της Ε.Ε μπορεί να είναι βέβαια με κάποιες προϋποθέσεις και ο κάθε πολίτης της Ε.Ε, ωστόσο την «πολιτική ιδιότητα», την «ποιότητα του πολίτη» μόλις που καταφέρνει να την αποκτήσει ένας μικρός αριθμός ανθρώπων (μέχρι στιγμής οριακά στο ύψος των τριών δεκάδων). Βέβαια οι προτάσεις που ακούγονται να δοθεί δικαίωμα Ψήφου στους μετανάστες για τον πρώτο βαθμό τοπικής αυτοδιοίκησης, είναι ακόμα προτάσεις. Λόγια. Η δημοκρατία μας φαίνεται κουρασμένη. Το τρίτο και σημαντικότερο ζήτημα αφορά αυτό που ήδη έγινε στο Κέντρο Υποδοχής του Μερσινιδίου στη Χίο, το 2005. Από τις 10 του Μάη του 2005 απαγορεύτηκε η είσοδος, μεταξύ άλλων, στους δικηγόρους, το νοσηλευτή και το δάσκαλο. Η επιτροπή αλληλεγγύης προσφύγων Χίου ενώ είχε προσφέρει υπηρεσίες δυο χρόνια ξαφνικά αντιμετωπίστηκε εχθρικά. Το ενημερωτικό έντυπο της επιτροπής, «Λάθρα;» (ηλεκτρονική διεύθυνση lathra01@yahoo.gr) χαρακτηρίζει το Κέντρο Υποδοχής, «Στρατόπεδο Συγκέντρωσης», και απαιτεί:

Α) Να καταργηθούν οι χώροι κράτησης.
Β) Να δημιουργηθούν κέντρα υποδοχής όπου οι πρόσφυγες δε θα είναι κρατούμενοι.
Γ) Να σταματήσουν οι απάνθρωπες απελάσεις που στέλνουν σε βέβαιο θάνατο τους πρόσφυγες.
Δ) Να νομιμοποιηθούν οι πρόσφυγες που παραμένουν στην χώρα μας.
Τι γίνεται με τα άλλα Κέντρα Υποδοχής; Οι Κυβερνητικές εξαγγελίες δια του στόματος του Προκόπη Παυλόπουλου είναι «περισσότερες άδειες παραμονής». Μοιάζει η πολιτική «από τα κάτω» και «από τα πάνω» να έρχεται πολύ κοντά. Η συζήτηση γι’ αλλαγές νομοθετικού περιεχομένου είναι στην επικαιρότητα. Μοιάζει σαν κάποιος «ορθολογισμός» να εκτοπίζει την διαμάχη αριστεράς/δεξιάς. Είναι όμως έτσι; Ας διαβάσουμε το μόλις εκδοθέν βιβλίο του Giorgio Agamben, Homo Sαcer, και θα καταλάβουμε. Ούτε τα πράγματα ήρθαν έτσι όπως τα θέλαμε ούτε είναι στη θέση τους για να τα βρούμε.

Μπάμπης Μπαλτάς
Οικολογική Κίνηση Καμένων Βούρλων
babisbaltas@yahoo.gr
FΜ ΑΓΚΑΘΙ, 104,7 ΜΗΖ

*ΠΛΗΘΟΣ: ο όρος αναφέρεται σε άντρες, γυναίκες, παιδιά, μετανάστες, πολίτες, πρόσφυγες, εναλλακτικούς και εν γένει σ’ αυτούς που αποκαλούμε μειοψηφίες.