Βιολογικά προϊόντα, περιβάλλον, πολυπολιτισμικότητα και άλλα τέτοια. Ωραία είναι, είναι όμως ζητήματα που απασχολούν τους μεσοαστούς και τους ‘βολεμένους’. Όταν ιδρώνεις για το ψωμάκι σου, τι σε νοιάζουν τα πουλιά και τα δέντρα… Τουλάχιστον αυτή είναι η γενικά αποδεκτή αντίληψη.
Την πολική όμως, για έναν δρόμο που θα μπορούν οι άνθρωποι να περπατάνε και τα παιδιά να παίζουν, για λειτουργικές συγκοινωνίες, για ανθρώπινα σχολεία ή συλλογικές πολιτιστικές δραστηριότητες, δεν την έχουν ανάγκη τόσο τα σικ προάστια, όπου οι κάτοικοί τους έχουν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν πράσινους παραδείσους στον ιδιωτικό τους χώρο και με τα δικά τους μέσα, όσο οι πυκνοκατοικημένες υποβαθμισμένες συνοικίες. Για να μη μιλήσουμε για το ζήτημα της ανεργίας, που η μόνη βιώσιμη απάντηση φαίνεται να είναι ο επαναπροσδιορισμός της μισθωτής εργασίας που προτείνει η πολιτική οικολογία. Εξάλλου δε λείπουν ανά τον κόσμο παραδείγματα επιτυχημένης δραστηριότητας των οικολόγων στον κοινωνικό τομέα.
Σε μια πόλη σαν το Monteuil(Προάστιο του Παρισιού, το Κομμουνιστικό Κόμμα ήρθε στην εξουσία το 1935 βασισμένο στα κινήματα των ομάδων πολιτών για τα δικαιώματα των συνοικιών, στους συλλόγους κατοίκων που δούλευαν για τα προβλήματα ανεργίας, στέγασης και υγιεινής, δηλαδή ακριβώς σ’ ό,τι θα αποκαλούσαμε σήμερα ‘ζητήματα ποιότητας ζωής’ που είναι στην πραγματικότητα άρρηκτα συνδεδεμένα με τις λαϊκές συνοικίες. Με τον ίδιο τρόπο 66 χρόνια αργότερα οι Πράσινοι πέτυχαν ένα πολύ καλό ποσοστό σε δεκάδες δήμους – τέως εργατικά προάστια κυρίως στην περιφέρεια του Παρισιού, προβάλλοντας πλέον ένα διαφορετικό σχέδιο για την πόλη βασισμένο στις αρχές της βιωσιμότητας και της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Βασικοί άξονες της πολιτικής των πρασίνων σε τέτοιες περιοχές είναι η αναβίωση της αυτόνομης κοινωνικής, πολιτιστικής και οικονομικής ζωής μέσα στις γειτονιές, πού ζουν τις συνέπειες της αποβιομηχάνισης, η δημιουργία ποιοτικών και βιώσιμων υλικοτεχνικών υποδομών και η δουλειά για την ένταξη των μεταναστών (που αποτελούν σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού τους).
Τελικά η απάντηση στο ερώτημα γιατί η οικολογία είναι για τους ευκατάστατους είνια πιο απλή, και έχει να κάνει με τη δυσκολία διάχυσης των νεωτεριστικών ιδεών στα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα. Ενώ η λύση θα μπορούσε να έρθει μέσα από την επαφή και τη δουλειά μαζί τους.
Ορέστης Κολοκούρης