Ποίηση

Όμορφη μέρα Στου άσπρου κρόκου την πλαγιά βρέθηκα ξανά να περπατώ Στη σκιά της γέρικης βελανιδιάς είπα να πάω να ξαποστάσω Στου χρυσαετού τις φτερούγες

Στην αφετηρία του αγώνα θέλω ξανά να μπερδευτώ Τους άπληστους με το γινάτι μου τους μυς να κοροϊδεύω Στα μονοπάτια του βουνού τα χιλιόμετρά τους

Μεγάλωσα τα σύννεφα αγναντεύοντας Να φεύγουνε πάνω απ’ το Βελούχι Τα χρώματα στον ορίζοντα κοιτάζοντας στη δύση Μέσα από τη ρεματιά Να βγαίνουνε στον ουρανό

Χτυπάνε σ’ ένα κομμάτι γης, στην πόλη Και οι αρετές του κάστρου στην άμμο γκρεμίζονται όλες Παλιρροϊκή καταστροφή Κούνα το κεφάλι σου και πες πως

Αναρωτιέσαι Πώς να την κρίνεις άραγε την εποχή ετούτη… – Ένα του ανεμόβροχου του φθινοπώρου φύλλο Σαν μεθυσμένο να γυρνά στο μάτι του κυκλώνα Σε